สัญญายืมใช้สิ้นเปลือง กับ “ภาระภาษี”

ความหมาย

สัญญายืมใช้สิ้นเปลือง คือ สัญญาซึ่งผู้ให้ยืมโอน กรรมสิทธิ์ในทรัพย์สินชนิดใช้ไปสิ้นไปนั้น เป็นปริมาณมีกำหนดให้ไปแก่ผู้ยืม โดยผู้ยืมตกลงว่าจะคืนทรัพย์สินเป็นประเภท ชนิด และปริมาณเช่นเดียวกันให้แทนทรัพย์สิน ซึ่งให้ยืมนั้น และสัญญานี้จะสมบูรณ์เมื่อได้ส่งมอบทรัพย์สินที่ยืม

ประเภทเงินได้

เงินได้ประเภทที่ 8 (ประมวลรัษฎากร มาตรา 40 (8)) ได้แก่ เงินได้จากการธุรกิจ การพาณิชย์ การเกษตร การอุตสาหกรรม การขนส่ง การขายอสังหาริมทรัพย์ หรือการอื่นนอกจากที่ระบุไว้ในประเภทที่ 1 ถึงประเภทที่ 7

ภาษีเงินได้นิติบุคคล

ผู้ให้ยืมที่โอนทรัพย์สินแม้จะไม่ได้รับค่าตอบแทนจากผู้ยืม แต่หากบริษัทหรือห้างหุ้นส่วนนิติบุคคลเป็นผู้โอนทรัพย์สินแบบไม่มีค่าตอบแทนโดยไม่มีเหตุอันสมควร ผู้ให้ยืมต้องรับรู้รายได้จากการให้ยืมทรัพย์สิน (แม้จะไม่ได้รับค่าตอบแทน) ตามราคาตลาด เพื่อเสียภาษีเงินได้นิติบุคคล

ภาษีมูลค่าเพิ่ม

เมื่อผู้ให้ยืมโอนทรัพย์สินชนิดใช้ไปสิ้นไปให้ผู้ยืม และเมื่อ ผู้ยืมโอนทรัพย์สินประเภท ชนิด และปริมาณเดียวกันกับทรัพย์สินที่ยืมคืนแก่ผู้ให้ยืม การโอนทรัพย์สิน (ในการยืมและการคืน) ดังกล่าวจะเข้าลักษณะเป็นการ “ขายสินค้า”
ผู้โอนทรัพย์สินมีหน้าที่ต้องเรียกเก็บและนำส่งภาษีมูลค่าเพิ่มจากผู้รับโอนให้แก่กรมสรรพากรในอัตราร้อยละ 7 และยังมีหน้าที่ต้องออกใบกำกับภาษีในทันทีที่ความรับผิดในการเสียภาษีมูลค่าเพิ่มเกิดขึ้นด้วย เว้นแต่จะเป็นการโอนทรัพย์สินที่ได้รับยกเว้นภาษีมูลค่าเพิ่ม